Volg ons
ook op:
Volkslied Drenthe
Mijn Drenthe
Ik heb u lief mijn heerlijk landje
Mijn enig Drenthe land
Ik min de eenvoud in uw schoonheid
'k Heb u mijn hart verpand
Mijn taak vervuld' ik blijde
Waarheen ook plicht mij riep
Uw geest was 't die mij leidde
Daarom vergeet 'k u niet
'k Hoor nog de lieve held're klokjes
Bij zinkend' avondzon
Als schaapjes keerden van de heide
En moeder met ons zong
O, kon ik nog eens horen
Dat lied in 't schemeruur
En vaders schoon vertelsel
Bij 't vrolijk knappend vuur
'k Zie nog uw brink met forsche eiken
Waar ik mijn makkers vond
Waar ik mijn tenen mandje vulde
Met eikels, glad en rond
Daar bij die oude linde
kwam 'k met mijn vrienden samen
Zo menig vriend ging henen
Zijn schors bewaart zijn naam
De ruige boswal langs uw velden
Was mijn luilekkerland
Die gaf mij lekk're, zoete bramen
Uit milde, gulle hand
Daar gaarde ik de brandstof
Voor 't oud en heilig vuur
Als lente's adem wekte
Uw sluim'rende natuur
Waar nog de held're, koele veldplas
Uw vredig beekje voedt
Daar in dat wijde, bruine heivlak
Waar wilp en korhoen broedt
Daar koelde ik mijn leden
In 't nat van zuiv're wel
Daar heb ik leren zwieren
Op ijzers, blank en snel
Die beelden uit dat zoet verleden
Wat blijven zij bij mij
Vaak heb ik zwaren strijd gestreden
Dan hielpen, sterkten zij
En nu, ten volle dankbaar
Wijd 'k u mijn beste lied
Mijn heilrijk, heerlijk Drenthe
Vergeten kan 'k u niet
Mien Drenthe
Ik heb oe lief, mien eig'n Laandtien,
mien olde Drenthelaand.
'k Hol van de eenvoud in oen schoonheid,
'k heb oe mien hart verpaand!
Mien taoke valt mij lichte,
want steeds blieft an mien zied,
De geest van 't olde Drenthe,
daorum vergeet 'k oe niet.
'k Heur nog de held're schaopenklokkies,
bij 't zinken van de zun,
As schaopies keerden van de heide,
as moeke veur oes zung.
O, kon 'k nog ienmaol heuren,
dat lied in 't schemeruur,
En vaoders mooi verhaoltien,
bij ‘t vrolijk knappend vuur.
'k Zie nog oen brink mit stoere ieken,
waor ik mien makkers vond.
Waor ik mien twiegen mantie vulde,
mit ekkels glad en rond.
Daor bij die olde linde,
kwam 'k mit mien vrienden saom.
Zo menig vriend ging henen,
de schors bewaort zien naom.
De roege boswal langs oen velties,
was mien luilekkerlaand.
Die gaf mij lekk're zoete brummels,
oet milde gulle haand.
Daor gaorde ik de braandstof
veur 't old en heilig vuur,
As lentes aodem wekte,
oen sluim'rende natuur.
Waor nog de held're koele veenplas,
oen vredig stroompie voedt,
Daor in dat wiede broene heivlak,
waor wilp en korhoen broedt,
Daor koelde ik mien spieren,
in 't nat van zuuv're wel,
Daor heb ik leren zwieren,
op scheuvels blaank en snel.
Die beelden uut dat gries verleden,
bin 'k nooit weer kwiet 'eraokt.
Bij al de stried die 'k hebbe streden,
hebt zie mij staark 'emaokt.
Daorum van haarte dankbaor,
zing 'k oe mien schoonste lied,
Mien eig'n olde Drenthe,
vergeten kan 'k oe niet!
